Dla mnie, która zaledwie trzy lata przygląda się popkulturze azjatyckiej fanklub jest czymś nieodzownym dla artysty, nawet jeśli owy artysta nie chce o nim słyszeć, to bez jego zgody a nawet wiedzy zaczyna się tworzyć, a wytwórnie najwięcej na tym korzystają, więc je legalizują, mając coś do zaoferowania na szczęście. Fani szaleni, fani wierni, wątpię by Jin, który cały czas powtarza, by go wspierano, by cieszono się jego muzyką, nie myślał o innych, potencjalnych słuchaczach czy fanach, i by myśl, że kolejni go opuszczą go ucieszyła. Nawet jeśli jest indywidualistą, woli pracować sam, to jednak nie pracuje wyłącznie dla siebie, i raczej lubi mieć popleczników, tych bliskich i dalekich. Tak sądzę.
I naprawdę wątpię, by po urodzeniu mu się córeczki naraz zmienił się w super odpowiedzialnego człowieka, myślącego na zaś, potrafiącego zrezygnować z czegoś co zdobył wcześniej, to wszystko musiało być dla niego ogromnym ciosem. Ale jak sądzę (przestałam myśleć o Jinie - rycerzu w krainie szczęśliwości i na białym ogierze, yeah!) nie zrezygnował z siebie, nie załamał się. I może rzeczywiście pracuje nad kolejną płyta, ale na dzieło różniące się od jego wcześniejszych amerykańskich singli czy albumu niestety się nie napalam. Sądzę, że Jin musi mieć wystarczającą ilość chętnych na jego twórczość, taką jaka i mu odpowiada, by nie musiał się wyrzekać tego co najbardziej uszczęśliwia i tworzyć typowo pod sprzedaż. Chociaż ostatnio, po tym programie przetłumaczonym przez Natsu zaczynam się zastanawiać, czy Japonicana i jej piosenki jednak nie są wymuszone przez górę. W sensie... że tworząc je tworzył po swojemu, ale w kontrakcie było, że dla USA będzie tworzył wyłącznie R&B, czy jaki sobą gatunek przedstawia Japonicana. I jak pomyślę to wkręcanie się Jina w klimat, imprezowanie, picie, palenie... To nie jest wg nas szczęście, teraz ma rodzinę - jest szczęśliwy? Ale czy tak naprawdę to kolejne problemy nie piętrzą mu się w życiu, czy do starych nie doszły kolejne? Mam nadzieję, że rzeczywiście nie musi się martwić o pieniądze...
Też chętnie bym jakiś OST rockowy w wykonie Jina posłucha. Ale czy dokopie się jakiegoś rockowego filmu znowu? Bo niestety rocka u niego samego to nie śmiem się spodziewać.
Tak sobie myślę eri, że ten nawias o wrednych ploteczkach jest bardzo blisko prawdy, w końcu nie głupi to pomysł dla agencji zarabiać na każdym artyście jakiś procencik Osobiście to się ucieszyłam, że Jin ma ten bezpłatny fanklub, byleby tam nie odwalali chały i dawali fanom informacje o comebacku Jina jak najszybciej, jak tylko coś takiego zawiśnie w powietrzu JE XD

Zawiało Bondem My się ostatnio śmiejemy, że niech próbuje własnych sił, jak wielu piosenkarzy z Korei, co to w USA kariery nawet podobnej do Jinowej nie zrobili, a i tak po powrocie do Japonii spróbowali sił, tworząc własne wytwórnie. To byłby czad, własna wytwórnia Jina XD Tylko nie wiem, czy na tak zmonopolizowanym rynku jpopu znalazłoby się dla niego miejsce i popyt XD Nie chciałabym jednak, żeby całkowicie z Japonią(chociaż może z JE) zerwał i pracował tylko w Stanach, bo wtedy nici z tych rzewnych ballad, jakie dotychczas dla Japończyków tworzył...

Na rockowe numery to raczej nie ma u niego mowy. W końcu sam wypowiadał się, że klimaty "Bandage" to zupełnie nie jego bajka.
Kwiatku, naprawdę? Wytwórnia Jina? Najpierw mówisz o tym, że nie jest zbyt odpowiedzialny (albo, że nie na tyle, na ile powinien być), a zaraz proponujesz mu wytwórnię? Jakoś nie widzę Jina w roli biznesmena. Z całym szacunkiem do jego osoby, ale niestety w moich oczach on na biznesmena czy też właściciela wytwórni się nie na daje.
Japonicana - brak mi słów. Ja zdecydowanie wolę jego japońskie kawałki mimo wszystko. Wg mają one jakąś głębię, serce.... natomiast te angielskie, no cóż... komercja i kolejna gwiazdeczka amerykańska. Nic więcej. Jeśli Jin naprawdę marzył o takiej karierze (tyle, że nie wiem o jakiej marzył i tylko on to wie), to ja dziękuję.

Zgadzam się z tym że bez Johnnego nie było by Jina albo innych artystów. Powiedzmy sobie szczerze ( chociaż Jin był na początku moim ulubionym wokaistą z KAT TUN i jest ulubionym solistą i naaaawet przyzwyczaiłem się i polubiłem Japonicane i jego głos jest naprawdę fajny) Jin jest tylko kimś kogo wyprodukował Johnny. I do tego jest egoistą. No bo np Kame też może opuścić  zespół; jest bardzo popularny i utalentowany i poradził by sobie na rynku bez problemu oraz miał już do tego sposobność gdy wydał singiel z Yamapim itp. a jednak tego nie zrobił. Jin zawsze przeceniał siebie. I za dużo oczerniacie JE. Chciał wyjechać do stanów to wyjechał, chciał wrócić potem do zespołu to wrócił, chciał robić karierę solową to robi... i o co mu jeszcze chodzi? Za bardzo skupiamy się na minusach JE szukając samych wad ale jakby ta wytwórnia była taka zła to nie stała by się tak popularna. I KAŻDA wytwórnia chce zarobić na artystach JE nie jest wyjątkiem. Powiem więcej; Johnny był za miękki w stosunku do Jina i za dużo mu pozwalał a że ten był zawsze przekorny to tak mu zostało. Drobna kara mu nie zaszkodzi a może pomoże.  Wątpię aby Johnny chciał się pozbyć tak uzdolnionego artysty. A co do muzyki jaką robi... ma to co sam wybrał... nic tylko życzyć mu powodzenia.

Widzę, że mamy tu sporo fanów chorego japońskiego showbiznesu jako takiego
Dziwi mnie, że Europejczycy lubiący japońską muzykę mogą nie dostrzegać tych absurdów jasne, że kształt japońskiego showbiznesu wypływa z kultury kraju i można porównać związek artysty z wytwórnią z więzią, która łączy salarymana z korporacją, kontrolowanie artysty w tym kontekście można uznać za sytuację zwyczajną... Nie wiem, jak to oceniają Japończycy, ja patrzę na to z perspektywy praw człowieka i sytuacja na pewno nie jest normalna

Ciekawe, ile skrobanek JE sfinansowało.
Johnny i cała jego ekipa chyba zdają sobie sprawę, że ich artyści, którzy mają  powyżej 20 lat, mają swoje potrzeby jak dorośli ludzie, więc angażują się w związki, uprawiają seks itd. (no, chyba, że Johnny uważał że molestowaniem zrobi z nastoletnich chłopców pedałów - to akurat ironiczna uwaga, skoro żaden z kilkunastu oskarżających go chłopców nie wniósł w końcu oficjalnego pozwu nie można uznać go za winnego, chociaż w moich oczach jest podejrzany).
Jin zna oczywiście ten system i wiedział, że zostanie ukarany, a mimo to nie starał się podporządkować, nie zdecydowali się z Misą na skrobankę (która jest w Japonii legalna, i na którą ich stać), po to by wyciszyć sprawę, i za to go szanuję, pomijając już to, czy jest dobrym artystą, czy nie.

A do tych broniących japońskich korporacji - naprawdę uważacie, że wyprodukowane przez nich gwiazdy mogą być tylko wdzięczne, a żalu nie mogą mieć żadnego? (pewnie nie mają, są Japończykami i taką mają mentalność, ale na Zachodzie taki system byłby uznany za chory)
Kilkunastoletni chłopcy są wrzucani w machinę showbiznesu, bo rodzice mają np. za dużo dzieci tudzież chore ambicje, i ich decyzja waży potem na całym życiu owych chłopaków, którzy w momencie przyjęcia do wytwórni jeszcze nie mają w pełni ukształtowanych osobowości i nie wiedzą czego chcą w życiu. Potem oczywiście mają dług wobec wytwórni, która wydała na nich pieniądze, a ponieważ Japończycy mają wysokie poczucie obowiązku, nie zrezygnują, choćby nawet showbiznes ich tak nie kręcił.
Chcę przez to powiedzieć, że niestety, ale oni sobie sami nie wybrali takiego życia, które dostali. Nawet jeśli na własne życzenie ubiegali się o przyjęcie, 12-letni ani nawet 15-letni chłopcy nie są jeszcze na tyle dojrzali, by podejmować na tyle poważne decyzje.

Biorąc pod uwagę konkretnie sytuację Jina - jest bez porządnego wykształcenia, całe życie poświęcił wytwórni, a oni się na niego wypięli, bo w przeciwieństwie do kolegów miał odwagę żyć po swojemu.
Jasne, naraził JE na straty, jasne, złamał zasady kontraktu, ale on jest także człowiekiem, nie tylko produktem showbiznesu, nie maszynką do zarabiania pieniędzy, nie plastikową lalką istniejącą po to, żeby psychotyczne fanki mogły sobie wyobrażać, każda pojedynczo, że należy właśnie do niej.
Notabene, uważam że nawet jeśli Jin zniknie ze sceny, skończy na zmywaku lub czymś podobnym, i tak będzie miał lepsze życie niż jego koledzy.

Ostatnio edytowany przez Katariina (2012-11-10 10:20:43)

Jasne, że nie do końca rozumiem standardy Japonii. Żeby dobrze poznać jakiś kraj nie wystarczy o nim czytać, ani nawet spędzić parę miesięcy. Dotyczy to zwłaszcza Japonii, której kultura jest tak różna od naszej.
Nawiasem mówiąc, nie chciałabym tam żyć.

Jasne, aborcja oficjalnie jest dostępna w takich wypadkach jak napisałaś, w praktyce - na życzenie. Zresztą, nie inaczej jest w Polsce.
Że odejście nie jest niewykonalne - to jasne. Przecież nikt nie jest związany z agencją na śmierć i życie. Ale artyści są pod dużą presją i zrezygnować jest na pewno trudno (także dlatego, że firma w nich zainwestowała).

Nie wiem, na jakiej podstawie twierdzisz, że większość przyszła do agencji z własnej woli. Dysponujesz statystykami? Niektórzy chcą, niektórych rodzice wysyłają z własnej inicjatywy. Jina zapisała matka, Kame został zgłoszony przez rodziców nawet nie będąc o tym wcześniej poinformowanym.
(Notabene, cudowni to rodzice, którzy wysyłają dzieci pod opiekę ludzi z tak zszarganą opinią. Pierwsze oskarżenia pod adresem Johny'ego o pedofilię pojawiły się już w latach 60., a potem się nasiliły)

Wałkowanie tego tematu chyba faktycznie jest bez sensu, bo każdy ma swoje zdanie. Chciałabym tylko zauważyć, że to co napisałam, zamieściłam dlatego, że dotyczy Jina.

Czytałaś jakiekolwiek artykuły o showbiznesie w Japonii? O regułach rządzących agencjami i keiretsu?
Owszem, Kame mógłby odejść, tudzież ktoś inny. Jest to równoznaczne z zaprzepaszczeniem swojej kariery. Japońscy chłopcy z boysbendów nie mogą ot tak przechodzić z agencji do agencji. Między 1985 a 2004 rokiem takich przypadków było ok. 20-30 (wśród 1300 artystów popularnych, nie jakichś z trzeciej ligi). [dane z artykułu Davida Marxa o Jimusho]. Wyobrażasz sobie taką sytuację na Zachodzie?
Zmiana może nastąpić tylko z mniejszej agencji na większą, w drugą stronę to nie ma prawa bytu. Duże agencje, zwłaszcza JE, mają ogromne wpływy na rynek showbiznesu i na media w Japonii. Przykład? Suzuki Ami, swego czasu gwiazda na topie, postanowiła opuścić AG Communications. Nagle firmy, z którymi miała podpisane kontrakty reklamowe wycofały się, nie mogła znaleźć dystrybutora dla następnej płyty,a z telewizji zniknęły jej utwory. Przypominam - artystki z czołówki, na Zachodzie wytwórnie by się o nią zabijały!
Po latach Suzuki podpisała kontrakt z Avec, powoli wraca na rynek.
Wychowankowie dużych agencji mają jeden wybór - z gwiazdy stać się nikim. Zaprzepaścić lata ćwiczeń i naprawdę ciężkiej pracy, i szukać szczęścia gdzieś indziej. A wielu z nich kończy edukację na niższej szkole średniej (tak jak Jin i Kame) i niewiele potrafią. A jeśli nawet mają inne alternatywy - to chyba już zakosztowali w sławie i mało który chciałby zrezygnować?

Rozumiem, że większość fanek woli myśleć, że wszyscy Johnnysi i chłopcy z innych firm czują się w swoich rolach jak ryba w wodzie. Część może i tak, może nie mają potrzeby życia własnym życiem i odpowiada im byciem chłopcem na posyłki korporacji (oni bez zgody agencji nie mogą nawet udzielić wywiadu). Rozumiem przez to, że lubią także być traktowani jak przedmioty, bezwolne laleczki z ładną buzią (to twierdzenie dopiero ich obraża, nie obraża ich nic z tego, co wcześniej napisałam - to a propos posta u góry strony).

Orodd, co do Twojego zdania, że nie można lubić KAT-TUN itp jeśli się krytykuje system, możesz to uzasadnić? Jakoś logicznie?
Lubisz kotlety/kurczaka/inne mięso? Jeśli tak, jesteś również fanką przemysłowego chowu, zatłoczonych klatek i wyrywania świnkom (na żywca) pazurów z racic? Wrzucania żywych kurczaków do maszyny mielącej?
Lubisz mleko? A mordowanie "zbędnych" cielaków też lubisz?
Lubisz czekoladę? I nie przeszkadza Ci, że ziarna kakaowca są zbierane w Afryce przez dzieci traktowane na równi z niewolnikami? Popierasz to i akceptujesz?

Czy wiesz, że japoński (koreański w dużym stopniu też) model "produkowania" (słowo użyte z braku lepszego w tej chwili) gwiazd stwarza idealne okazje pedofilom? Czy wiesz, że w Japonii od dawna mówi się o tym?
Jak również, stwarza okazję do wciągania nastolatków w używki. Johnny'emu nie udowodniono molestowania chłopaków, ani dostarczania im alkoholu, ale podano do wiadomości publicznej, że wychowawcy dostarczali chłopcom w dormitoriach papierosy i alkohol. Chłopcom kilkunastoletnim. A w Japonii można sięgać po alkohol dopiero od 20 roku życia, i jest to nie tylko prawna regulacja, ale jest to norma społeczna zdecydowanie bardziej przestrzegana niż u nas.

Czy zdarza Ci się przeczytać czasem coś poza wywiadami z wiecznie uśmiechniętymi gwiazdami i poza oglądaniem klipów, czy jest to jedyne źródło z którego czerpiesz informacje o japońskim showbiznesie?

Co do twojego zdania o Jinie - o żadnym Japończyku (o ile nie jest socjopatą / degeneratem) nie można powiedzieć, że nie ma żadnego poczucia obowiązku. Wiesz, co to giri i onna? Czytałaś o japońskiej kulturze, coś innego niż mało wnikliwe reportaże i książki pani Bator?

Uzupełnij braki w wiedzy o świecie, potem dyskutuj i mów mi ewentualnie kogo mogę czy nie mogę lubić. Bo ja na Twoje kategoryczne stwierdzenie można czy nie można mogę odpowiedzieć tak: Nie można lubić KT czy NEWS, nie mają choćby minimalnej wiedzy o systemie (biznesowym i społecznym), który ich stworzył. (Będzie to taka sama bzdura, bo oczywiście lubić można, tylko ma się wypaczony obraz rzeczywistości - właśnie tej, w której żyją japońscy idole).

Ostatnio edytowany przez Katariina (2012-11-12 22:48:36)